REANGS - VICTIMS OF RELIGIOUS PERSECUTION IN MIZORAM

అమ్మకు అల్టిమేటం!
తెలంగాణ ఇవ్వకపోతే తుఫానే
సోనియాకు టీ-ఎంపీల హెచ్చరిక
హోంమంత్రి తప్పుడు ప్రకటనలు చేశారు
ముఖ్యమంత్రి మమ్మల్ని జైలుకు పంపారు
మేము తలచుకుంటే కిరణ్ సర్కారు ఉండేది కాదంటూ లఖాస్త్రం

న్యూఢిల్లీ, డిసెంబర్ 13 : తెలంగాణకు ప్రత్యేక రాష్ట్రం కాకుండా అభివృద్ధి మండలి, ప్యాకేజీ లాంటివి ప్రకటిస్తే తీవ్ర పర్యవసానాలుంటాయని హెచ్చరిస్తూ తెలంగాణ కాంగ్రెస్ ఎంపీలు.. అధ్యక్షురాలు సోనియాగాంధీకి మంగళవారం ఒక లేఖాస్త్రాన్ని సంధించారు. రాష్ట్రంలో ప్రస్తుతం.. తుఫాను ముందు ప్రశాంతత లాంటిదే నెలకొన్నదని, తగిన నిర్ణయం తీసుకోకపోతే తుఫాను రాక తప్పదని హెచ్చరించారు. సీఎం తమను జైలు పాలు చేశారని తమ లేఖలో సోనియాకు ఫిర్యాదు చేశారు.

అధినేత్రి సలహా మేరకే.. సభాకార్యకలాపాలు అడ్డుకోకుండా కేవలం ఆమె దృష్టిని ఆకర్షించేందుకు లాంఛనంగా నిరసనలు తెలుపుతున్నామని, అంత మాత్రాన సమస్య ప్రాధాన్యత తగ్గిపోయినట్లు కాదని వారు స్పష్టం చేశారు. డిసెంబర్ 9న తాము నల్ల బ్యాడ్జిలను ధరించి పార్లమెంట్ వెలుపల ధర్నాలు చేయడం ద్వారా ఆ రోజుకున్న ప్రాధాన్యతను వెల్లడించామని తెలిపారు. పది మంది తెలంగాణ ఎమ్మెల్యేలు తలుచుకుంటే అసెంబ్లీలో పరిణామాలు మరోలా ఉండేవని, కీలకమైన విశ్వాసపరీక్ష రీత్యా సంఘర్షణను నివారించేందుకే తాము వారికి నచ్చజెప్పామని వివరించారు.

తెలంగాణకోసం ఎంత ఉద్యమిస్తున్నా, ఆ ప్రాంత ఎమ్మెల్యేలు పార్టీకోసం నిలబడ్డారన్న విషయాన్ని ప్రశంసించాలని సోనియాకు తెలిపారు. డిసెంబర్ 9న హోం మంత్రి ప్రకటనను తాను అంగీకరించలేదని రోశయ్య చెప్పడం, కిరణ్ సర్కార్ ముగ్గురు సిట్టింగ్ ఎంపీలను అరెస్టు చేయడం, వందలాది విద్యార్థులను జైలు పాలు చేయడం, కాంగ్రెస్‌తో పాటు నాలుగు పార్టీలు తెలంగాణపై తమ అభిప్రాయం చెప్పలేదని హోంమంత్రి చిదంబరం చెప్పడంతోనే తాము పార్లమెంట్‌లో నిరసన తెలుపాల్సి వచ్చిందని టీ ఎంపీలు సోనియా దృష్టికి తీసుకువచ్చారు. రైల్‌రోకోనాడు రైల్వే మంత్రిత్వ శాఖ రైళ్లను నిలిపివేసినప్పటికీ తప్పుడు ఆరోపణలతో, దుర్మార్గమైన సెక్షన్ల క్రింద ముగ్గురు ఎంపీలను ఎందుకు జైలుకు పంపాల్సి వచ్చిందని వారు ప్రశ్నించారు.

కాంగ్రెస్ ఎన్నికల ప్రణాళికలో తెలంగాణ ఇస్తామని హామీ ఇచ్చిన తర్వాత కూడా తమ అభిప్రాయం చెప్పలేదని చిదంబరం ఎలా అంటారని ప్రశ్నించారు. ఇది ఆంధ్రా పెత్తందారుల కుట్రలో ఒక భాగం మాత్రమేనని ఆరోపించారు. ప్రాంతీయ మండలిని ఆమోదించే ప్రసక్తే లేదని, అలాంటి ప్రతిపాదనలేవైనా ఉంటే ఉపసంహరించుకోవాలని హెచ్చరిస్తూ వారు ఆజాద్‌కు సోమవారం లేఖ రాయడం తెలిసిందే.

కాగా, తెలంగాణ ఎంపీలు కేకే, పొన్నం, రాజయ్య తదితరులు మంగళవారం.. పీసీసీ చీఫ్ బొత్సతో కూడా మంతనాలు జరిపారు. తెలంగాణ ప్రాంత ఆవేదనను సోనియా, ఆజాద్‌ల దృష్టికి తీసుకురావల్సిందిగా కూడా వారు బొత్సను అభ్యర్థించారు. పరుషమైన పదజాలాన్ని ఉపయోగించవద్దని బొత్స వారిని కోరినట్లు తెలిసింది 

___________________________________________________________________________

నూరేళ్ల నవ ఢిల్లీ

మనమేమో ఇక్కడే ఉండిపోదామనుకున్నాం, ఈ నగరమేమో ప్రేమశోకపు దుర్భిక్షంలో ఉన్నది.

ఏం తిని బతుకుదాం మనం?- మొగల్ ఉద్యానం వంటి ఢిల్లీనగరంలో వీచిన చివరి వసంతానికి పరవశించి, ఆ వెనువెంటనే సోకిన బీభత్స శిశిరానికి గుండెపగిలిన కవి గాలిబ్ కవిత అది. ప్రథమ భారత స్వాతంత్య్రసంగ్రామం పతాకసన్నివేశం ఢిల్లీలో రక్తసిక్తమవుతున్నప్పుడు గాలిబ్ అక్కడే ఉన్నాడు. మూకుమ్మడి ఊచకోతలను, మహాప్రాసాదాలు కొలువు తీరిన రహదారుల విధ్వంసాన్ని, వందలాది ఉరిశిక్షలను అతను చూశాడు. ఎందుకు ఢిల్లీ అంతగా క్షతగాత్రమయింది?

ఎందుకంటే, అప్పుడది భారతీయుల రాజధాని, స్వేచ్ఛ కోరుకుంటున్న, సామ్రాజ్యవాదిని తరిమివేయాలని పోరాడుతున్న భారతీయ ప్రజల, పాలకుల రాజధాని. ఆనాడు తెల్లవాడి రాజధాని కలకత్తా. భారతదేశంలోని మహాసామ్రాజ్యపు అవశేషాల మీద బ్రిటిష్ ఫిరంగి అంతిమ యుద్ధం చేసినప్పుడు, ఢిల్లీ తెల్లవాడికి శత్రు నగరం. అది పాత ఢిల్లీ. ఒక పురానా ఖిలా.

ఇప్పుడు శతాబ్దం పూర్తి చేసుకున్న ఢిల్లీ వేరు. ఇది న్యూఢిల్లీ. పాత ఢిల్లీని ధ్వంసం చేసినవాడే దీన్ని నిర్మించాడు. పంచమజార్జి పట్టాభిషేకం సందర్భంగా 1911 డిసెంబర్ 12వ తేదీన, స్వయంగా జార్జిచక్రవర్తే, ఢిల్లీ బ్రిటిష్ ఇండియాకు కొత్త రాజధాని అవుతుందని ప్రకటించారు. ఈ పట్టాభిషేక మహోత్సవానికి ఏడోనిజాముతో సహా దేశంలోని సంస్థానాధీశులందరూ హాజరయ్యారు. ఈ ఉత్సవం కోసం విశాలమైన స్థలంలో గుడారాలతో ఒక చిన్నపాటి నగరాన్నే నిర్మించారు. పదిహేనో తేదీన వైస్రాయ్ భవనానికి (ప్రస్తుత రాష్ట్రపతి భవన్ కు) శంకుస్థాపన చేయడం ద్వారా జార్జి న్యూఢిల్లీ నిర్మాణానికి శ్రీకారం చుట్టారు.

అప్పటిదాకా బ్రిటిష్ ఇండియాకు రాజధానిగా ఉన్న కలకత్తా తూర్పుతీరంలోని బెంగాలీ నగరంగా మాత్రమే మిగిలిపోయింది. పట్టాభిషేకం సందర్భంగా న్యూఢిల్లీ ప్రకటన జరిగేవరకు, రాణీగారికి కూడా ఆ విషయం తెలియదని అంటారు. కలకత్తా నుంచి రాజధానిని మార్చడం వల్ల బెంగాలీల ఆత్మాభిమానం దెబ్బతిని, ఉద్యమాలు మొదలవుతాయేమోనని బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం భయపడింది. 1905లో మతప్రాతిపదికన బెంగాల్‌ను విభజించి చేతులు కాల్చుకున్న సామ్రాజ్యవాదులు 1911లోనే తిరిగి రెండు బెంగాల్‌లను కలుపుతూ తప్పు దిద్దుకుంది. ఆ తరువాతనే రాజధాని మార్పిడి ప్రకటన జరిగింది.

ప్రస్తుతం ఉన్న రాష్ట్రపతి భవనం, దానికి దగ్గర్లోని నార్త్ సౌత్ బ్లాక్‌లు, రాజ్‌పథ్, విదేశీ రాయబారుల కార్యాలయాలుండే ప్రాంతం- అన్నీ కలిపి న్యూఢిల్లీ. దీన్ని బ్రిటిష్ వాస్తుశిల్పి సర్ ఎడ్వర్డ్ లుట్యెన్స్ పర్యవేక్షణలో నిర్మించారు. కొత్తగా నిర్మితమైన న్యూఢిల్లీలో రహదారులు, నివాసప్రాంతాలు క్రమపద్ధతిలో, అందంగా కనిపించడానికి కారణం నవీన పద్ధతుల్లో నగరాన్ని నిర్మించడమే. అయితే, మొత్తం ఢిల్లీ కేంద్రపాలిత ప్రాంతంలోని తొమ్మిది జిల్లాల్లో న్యూఢిల్లీ ఒక జిల్లా మాత్రమే. దీని మొత్తం విస్తీర్ణం 47 చదరపు కిలోమీటర్లు మాత్రమే. కొత్తఢిల్లీ, పాత ఢిల్లీ, హర్యానా, యుపి సరిహద్దుల్లోని శివారు ప్రాంతాలు అన్నీ కలిపి నేటి ఢిల్లీ మహానగరంగా ఉన్నది.

ఇప్పటి దేశరాజధాని విస్తరించిన చోట ఒకప్పుడు ఆరావళీ పర్వతశ్రేణి ఉండేది. ఇప్పుడు ఆ పర్వతాలు ఢిల్లీలో అక్కడక్కడా గ్రీన్‌బెల్ట్‌లలో కనిపిస్తాయి. ఇక ఢిల్లీ నగరం భూగర్భంలో అనేక మహారాజ్యాల రాజధానులు నిద్రాణమై ఉన్నాయి. పాండవుల కాలం నాటి ఇంద్రప్రస్థం అదే అంటారు. మహాభారతం సంగతి పక్కన బెడితే, 12 వ శతాబ్దం నుంచి 19వ శతాబ్దం దాకా ఎనిమిది రాజ్యాలకు ఢిల్లీ రాజధానిగా ఉండింది. మంగోలులు, టర్క్‌లు, మొగలులు, ఆప్ఘన్‌లు మొదలుకొని బ్రిటిష్‌వారి దాకా దీన్నిరాజధానిగా చేసుకున్నారు.

గత వెయ్యేళ్ల కాలంలో ఢిల్లీనగరం ఎన్నో యుద్ధాలు చూసింది, ఎంతో రక్తపాతాన్ని అనుభవించి, ఎన్నోసార్లు నేలమట్టమయింది. పద్నాలుగో శతాబ్దం చివర్లో తామర్లేను దాడిచేసినప్పుడు ఒకే రోజున ఢిల్లీలో వేలాది మంది ఊచకోతకు గురయ్యారు. దేశవిభజన సందర్భంగా ఢిల్లీ నగరం అంతా పాకిస్థాన్ నుంచి వచ్చిన లక్షలాది శరణార్థుల శిబిరాలతో నిండిపోయింది. 1984లో ఇందిరాగాంధీ హత్యానంతరం జరిగిన హత్యాకాండలో వేలాదిమంది సిక్కులు ఊచకోతకు గురయ్యారు. ఎన్నో వేడుకలను, ఎన్నో విషాదాలను కడుపులోపెట్టుకున్నది ఢిల్లీనగరం.

న్యూఢిల్లీ నూరోపుట్టినరోజును కేంద్ర ప్రభుత్వం కానీ, చివరకు ఢిల్లీ ప్రభుత్వం కానీ అధికారికంగా జరపకపోవడం ఆశ్చర్యం కలిగిస్తుంది. కొత్తఢిల్లీ పుట్టుక, నిర్మాణం అన్నీ వలసవాద పాలనతో ముడిపడి ఉండడం వల్లనే ప్రభుత్వాలు ఈ దూరం పాటించాయా? నిజంగా మన ప్రభుత్వాలకు ఇంకా అంత జాతీయభావన మిగిలి ఉన్నదా? ఇప్పుడు చేస్తున్నదీ, పాలిస్తున్నదీ అంతా పాత, కొత్త తెల్లదొరల దారిలోనే అయినప్పుడు, ఆ దొరతనం మూలాలను గుర్తుచేసుకోవడానికి సిగ్గెందుకు? అని ప్రశ్నించేవాళ్లు ప్రశ్నిస్తూనే ఉన్నారు. నూరేళ్ల పండగ నిజమే కానీ, నగరం పుట్టిన సందర్భానికి పండగ చేయాలా, చేస్తే ఎట్లా చేయాలి- అన్న వాటిపై సందిగ్ధత ఉన్నదని ఢిల్లీ ముఖ్యమంత్రి షీలా దీక్షిత్ విలేఖరులు అడిగినప్పుడు చెప్పారు. నిజమే, స్వతంత్రభారతానికి న్యూఢిల్లీ చిహ్నం అవుతుందా? ఎందుకు స్వాతంత్య్ర దినోత్సవాన్ని ఇంకా ఎర్రకోట నుంచే జరుపుకుంటున్నాము?

చరిత్రలో ముగిసిపోయిన ఘట్టాలను స్మరించుకుంటున్నప్పుడు, వర్తమానంలో వాటి కొనసాగింపులు కూడా గుర్తుకు వస్తాయి. వలసపాలన నిజంగానే ముగిసిందా? పాతఢిల్లీని ధ్వంసం చేసి, చివరి భారతీయ పాలకుడిని రంగూన్ జైలుకు ప్రవాసిగా పంపి, అదే చోట, వలసవాద శిల్పకళావైభవంతో నూతన నగరం నిర్మించుకున్నది బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం. ఇప్పుడు ఆ బ్రిటన్‌కు కూడా పెద్ద వైభోగమేమీ లేదు. ప్రపంచీకరణ యుగంలో, పరాధీనత, పెత్తనమూ రెండూ మారువేషాలలో విశ్వవ్యాప్తంగా విస్తరించాయి. ఢిల్లీకి కొనసాగింపుగా విస్తరించిన నోయిడా, యమునా నదిని ఆసాంతం మింగేసిన కాలుష్యమూ, భూములనుంచి రైతులను పారదోలి నిర్మించిన ఫార్ములావన్ మైదానమూ, రాచవీధుల్లో వాహనాల్లో తిరుగుతూ అత్యాచారాలు చేసే నవసంపన్న యువతరమూ- ఢిల్లీలో కొత్త 'రాజ్'కు ప్రతీకలుగా కనిపిస్తాయి. ఢిల్లీ ఒక్కదానికే కాదు. ప్రతి చారిత్రక నగరానికీ ఒక పాతనగరం ఉన్నది. ప్రేమాదుఃఖమూ లేని దుర్భిక్షం అలుముకునే ఉన్నది. 

___________________________________________________________________________

ఆర్థిక ప్రమాద ఘంటిక

సంపాదకీయం

అంతర్జాతీయ ఆర్థిక సంక్షోభ ప్రభావం మనదేశం మీదా ఉండబోతోందని కొంత కాలంగా అనుకుంటున్నదే. ఆర్థిక, పారిశ్రామిక క్షీణతా ఊహిస్తున్నదే. కానీ మన అంచనాలకు, ఊహలకు అందనంత భయానక చిత్రాన్ని తాజా పరిణామాలు ఆవిష్కరిస్తున్నాయి. ఆర్థిక పండితులను సైతం ఆశ్చర్యంలో, ఆందోళనలో ముంచెత్తుతున్నాయి. గత ఏడాది 11.3 శాతం వృద్ధిని నమోదు చేసిన పారిశ్రామి కోత్పత్తి ఈ ఏడాది అక్టోబర్‌లో 5.1 శాతం వ్యతిరేకవృద్ధికి అణగారిపోయింది. 2009 జూన్ తర్వాత మొదటిసారి పారిశ్రామికరంగం వ్యతిరేకవృద్ధిలోకి అడుగు పెట్టింది. పారిశ్రామిక క్షీణతను ఊహిస్తున్నా, అది వ్యతిరేకవృద్ధిలోకి అడుగు పెడుతుందని ఊహించలేదని ప్రధాని ఆర్థికసలహా మండలి అధ్యక్షుడు డా. సి.రంగరాజన్ విస్మయం వ్యక్తం చేశారు. కలవరపాటుకు లోనైన విదేశీ సంస్థాగత మదుపుదారులు (ఎఫ్‌ఐఐ) పెట్టుబడులను వెనక్కితీసుకోవడం ప్రారంభించ డంతో అమెరికన్ డాలర్ విలువ మరోసారి పుంజాలు తెంచుకుని రూపాయి విలువకు శిలువవేసింది. డాలర్‌కు ప్రతిగా రూ.52.84కు పడిపోయిన రూపాయి విలువ, తన చరిత్రలోనే అతి పెద్ద పతనాన్ని నమోదు చేసింది. మరోవైపు, పారిశ్రామిక వ్యతిరేకవృద్ధి ప్రభావం సెన్సెక్స్ మీదా పడి 343 పాయింట్ల మేరకు కూలదోసింది. ఇలా ఆర్థికరంగం మొత్తాన్ని నైరాశ్యపు నీలినీడలు కమ్ముకున్నాయి. పారిశ్రామిక, వాణిజ్యవర్గాలలో హాహాకారాలు మిన్నంటాయి. ప్రమాదఘంటికలు మోగుతున్న మాట వాస్తవమేనని ఆర్థికమంత్రి ప్రణబ్ ముఖర్జీ అంగీకరిస్తూనే, ఇటువంటి ఉత్పాతాలను తట్టుకోగలిగిన శక్తి మన ఆర్థికతకు ఇప్పటికీ ఉందని భరోసా ఇవ్వడానికీ యత్నించారు. వస్తు తయారీ, గనుల వంటి కీలక రంగాల్లో ఉత్పత్తి కొడిగట్టినట్టు పారిశ్రామిక వృద్ధి సూచి (ఐఐపీ) వెల్లడించడం విశేషించి ఆందోళనగొలిపే పరిణామం. ఐఐపీలో 75 శాతాన్ని ఆక్రమించుకునే వస్తు తయారీరంగం కిందటి సంవత్సరం 12.3 శాతం వృద్ధి రేటును నమోదు చేయగా ఇప్పుడది 6 శాతం మేరకు కుదించుకుపోయింది. గత ఏడాది 6.1 శాతం వృద్ధిని నమోదుచేసిన గనుల రంగం ఈసారి-7.2 శాతం వృద్ధికి దిగజారిపోయింది. ఈ రెండింటి క్షీణతల ప్రభావం మొత్తం పారిశ్రామికవృద్ధిమీద పడి, గత సంవత్సరం ఇదేకాలంలో ఉన్న 8.7 శాతం వృద్ధిని 3.5 శాతానికి పడదోసింది. యంత్రపరికరాల ఉత్పత్తి 21.1 శాతం నుంచి, -25 శాతానికి పడిపోవడం, వినియోగవస్తువుల ఉత్పత్తి కూడా ఆందోళనకరస్థాయికి కుంగిపోవడం పారిశ్రామిక దుస్థితిని కళ్లకు కట్టించాయి. అధిక ధరలు, అత్యధిక వడ్డీరేట్ల ఫలితంగా వినియోగ వస్తువులకు డిమాండ్ తగ్గిపోవడం, అంతర్జాతీయ ఆర్థిక అనిశ్చితి వల్ల కార్పొరేట్ పెట్టుబడులు క్షీణిం చడం వగైరాలు పారిశ్రామిక వృద్ధికి గొడ్డలిపెట్టు అయ్యాయి. పెద్ద ఎత్తున ఉపాధి కల్పించే జవుళి, దుస్తులు, ఫర్నిచర్ వగైరా రంగాలలో ఉత్పత్తి క్షీణిస్తే అది నిరుద్యోగ సమస్య రూపంలో మరింత సంక్షోభానికి దారి తీస్తుందనీ; దానికి అడ్డుకట్ట వేయాలనీ ఫిక్కీ, సీఐఐ, అసోచామ్ వంటి పారిశ్రా మిక సంఘాలు హెచ్చరిస్తున్నాయి. వడ్డీరేట్లు తగ్గించి పెట్టుబడులకు ప్రోత్సాహకర వాతావరణం కల్పించడం, వినియోగ వస్తువులకు డిమాండ్ పెరిగే చర్యలు తీసుకోవడం వినా ఇందుకు మార్గాంతరం లేదంటున్నాయి. పెట్టుబడి రాయితీలు కల్పించడం, ఉద్దీపన ప్యాకేజ్‌ను పునరుద్ధరించడం అవసరమంటున్నాయి. ఇలా పారిశ్రామికవృద్ధి క్షీణత ప్రభుత్వానికీ, రిజర్వ్ బ్యాంక్‌కూ కొత్త సవాలు కాబోతోంది. జూలై-సెప్టెంబర్ త్రైమాసికంలో ఆర్థికవృద్ధి 7.7 శాతం నుంచి 6.9 శాతానికి పడిపోయింది. కిందటి సంవత్సరం ఇదే కాలంలో 8.4 శాతం వృద్ధి నమోదైంది. అంతర్జాతీయ ఆర్థికమాంద్యం మనదేశాన్నీ ప్రభావితం చేస్తోందన డానికి ఇప్పటికే ఇలాంటి నిదర్శనాలు కోకొల్లలు. పెట్టుబడుల రేటు 2007-08లో 33-34 శాతం ఉండగా ఇప్పుడది 28 శాతానికి దిగజారింది. అమెరికా, యూరప్‌లలోని ఆర్థికసంక్షోభం మన ఎగుమతుల్నీ దెబ్బతీస్తోంది. ఇంకోపక్క రెండంకెలను సమీపిస్తున్న ద్రవ్యోల్బణం మాసాల తరబడిగా రిజర్వ్ బ్యాంక్ దక్షతకు పరీక్ష పెడుతూనే ఉంది. ద్రవ్యపరమైన చర్యలతో దానిని కట్టడిచేసే వ్యూహంలో భాగంగా రిజర్వ్ బ్యాంక్ ఇప్పటికే పలుసార్లు వడ్డీరేట్లు పెంచింది. పారిశ్రామిక వృద్ధి క్షీణతకు అదీ దోహదమైందన్నది స్పష్టం. అటు ద్రవ్యోల్బణానికి పగ్గం వేస్తూనే, ఇటు వృద్ధికి ఊతమివ్వాలన్న రిజర్వ్ బ్యాంక్ లక్ష్యం ఆశించిన ఫలితాలను ఇవ్వడం లేదనడానికి ఇప్పటికే సాక్ష్యాలకు కొదవలేదు. 9.73 శాత మున్న ద్రవ్యోల్బణాన్ని వచ్చే మార్చి నాటికి 7 శాతానికి తగ్గించాలన్న సంకల్పం నెరవేరడం దానికదే అద్భుతం అవుతుందని ఆర్థికవేత్తలు అంటున్నారు. ఈ పరిస్థితిలో పారిశ్రామిక వృద్ధి క్షీణత ప్రభుత్వానికీ, రిజర్వ్ బ్యాంక్‌కూ కొత్త సవాలు విసురుతోంది. పారిశ్రామిక, వాణిజ్యవర్గాలు కోరుతున్నట్టు వడ్డీరేట్లు తగ్గించి, పెట్టుబడులకు, డిమాండ్‌కు అనుకూలవాతావరణం కల్పించి, వృద్ధికి చేయూత నిస్తే ద్రవ్యోల్బణంపై పట్టు సడలుతుంది. ఈనెల 16న జరపబోయే తన ద్రవ్య విధాన సమీక్షలో రిజర్వ్ బ్యాంక్ ఈ సమస్యపై ఎలా స్పందిస్తుందో వేచి చూడవలసిందే. మూడేళ్ల నాటి అంతర్జాతీయ ఆర్థిక సంక్షోభాన్ని మనదేశం తట్టుకుని నిల బడినా, ఇప్పుడందుకు అవకాశం లేదన్న నిష్టుర సత్యాన్నే ఆయా పరిణామాలు నానాటికీ గంట కొట్టి చెబుతున్నాయి. ఒక్కొక్క ఆర్థిక అంగాన్నే అంతర్జాతీయ కల్లోలం బలహీనపరుస్తున్న సూచనలు ప్రస్ఫుటిస్తున్నాయి. ప్రధాని, ఆర్థికమంత్రి అభిభాషణలలో కూడా ఆందోళనచ్ఛాయలు తొంగిచూస్తూనే ఉన్నాయి. మొత్తానికి సంక్షోభం నిజం. ఇది ఎంతకాలం కొనసాగుతుందో, దేశాన్ని ఎటు నడిపిస్తుందో అనిశ్చితం. పారిశ్రామికవృద్ధి క్షీణత రేపటి కల్లోలానికి నిర్ద్వంద్వమైన సూచనే కాదు, హెచ్చరిక కూడా. _____________________________________________________________________________ Ram Madhav REANGS - VICTIMS OF RELIGIOUS PERSECUTION IN MIZORAM They are popularly known in the North East as Reangs. They are the non-Christian tribe, whose original name is Bru. They inhabited the southern parts of the Christian dominated state of Mizoram. Being non-Christian in a Christian state had its price. Repeatedly subjected to persecution at the hands of the Mizo population as well as the political dispensation the Reangs - or the Bru people - were finally hounded out of the state during prolonged communal strife in 1997. It is 14 years since they had become refugees in their own land. Escaping from the marauders thousands of Reangs - men, women and children - fled into the neighbouring state of Tripura. For the last 14 years they have been living there in 7 different relief camps. A total population of nearly 35,000 these Reang refugees today lead a pathetic life. Internally Displaced Persons - IDPs - are supposed to be the responsibility of the Union Government. However the Government at the Center is too busy placating the gun-weilding terror groups in the North East and it has no time for these hapless Reang refugees. The Tripura State Government tries to do its little but that is grossly insufficient for the thousands of Reangs. They live in most inhospitable mountainous region in the North Tripura distrct along the Mizoram border. There is no water or electricity facility. Thousands of thatched huts dot hill after the hill in the region. Obviously there are no schools or hospitals. For living they depend mostly on the forests in the region. Able men and women venture into the forests and fetch firewood or teak and sell it in the nearby town to make some earning. But that too is not possible during mansoon months and in any case very few among the refugees can endure such physical labour under such had conditions. The ration that they get is shockingly low - Rs. 5 per day and 450 gms of rice per day for elders and half of it for the children. How on earth can anyone survive with Rs. 5 a day? A total of around 35,000 people survive on that meagre ration in these inhospitable jungles today. There are seven camps in total. Details of the refugee population in the camps are as follows: Camp Families Persons 1. Nayasinha Pada 3052 17668 2. Asha Pada 982 5000 3. Hazachera 770 3000 4. Kaisaka Pada 599 3800 5. Khakchang Pada 208 1300 6. Hansa Pada 312 1925 7. Naisau Pada 231 1500 The travails of these Reangs began the day they demanded a separate Autonomous District Council for them in Mizoram. Sometime in the middle of 1997 organisations like the Young Bru Association (YBA) and Bru Social Cultural Organisation (BSCO) started talking about this Council. No sooner had this demand reached Mizo organisations the retaliation began. Groups like Young Mizo Association (YMA) and Mizo Zyalai Powl (MZP), a local Christian Mizo group, started threatening the Bru people to withdraw the demand for autonomous council. Thereafter began the assault on the hapless minority Reangs. Their houses were attacked and ransacked, burnt down, looted, cattle were killed, elders were harassed, women folk abused and all this happened in front of the Government which chose to turn a blind eye. It is a known fact that several such autonomous councils exist in the states of the North East for various tribes. In that sense there was nothing unconstitutional about the demand of the Reangs. In fact there was a reason behind Reangs making this demand. For a long time they had been facing acute hardships at the hands of the majority Mizos in the areas where they traditionally lived. This discrimination reached its crescendo when the lists containing the names of the Bru people as voters had been mysteriously burnt down in a fire accident. In the subsequent re-enumeration names of hundreds of Bru people were deliberately omitted. This forced the Bru leaders to go in for the demand of autonomous council in order to protect and preserve their identity. Yet they had to face the brunt of the Mizo people and run away into the neighbouring state of Tripura seeking refuge. For the last 14 years they have been living in the jungles of the Kanchanpur sub-division of Tripura North district. Tripura Government under Sri Manik Sarkar does extend a lot of support to these refugees. In June this year a devastating fire had destroyed the thatched huts of these refugees in the densely populated Nayasinh Pada refugee camp. 24 Reangs lost their lives while thousands became home and hearthless. The Tripura State Government immediately arranged for relief and rehabilitation. District Collecter Ms. Soumya Gupta camped in the forest for ten full days to ensure that the refugees are properly rehabilitated. When I visited the camp in August this years the refugees were full of gratitude for the Government and especially the District Collecter. What struck me the most was that in the meagre rations that they receive the Reangs have saved enough money collectively to build two temple - one for Bhagwan Shiva and the other for Bhagwan Ram. They were building those temples through their own contributions and voluntary labour. The District Administration is arranging for schools, water, rough roads etc. However the central issue of their repatriation remains unanswered. The Central Government shows least interest in the plight of these refugees. Various international agencies too visit them from time to time but do little. For example representatives of the European Union visited the camps after the fire disaster. Many promises ensued. But nothing ever reached them. Their leaders understand that they shouldn't expect anything from these international bodies as they are non-Christians and their tormentors are Mizos. Whatever help they get is from the Tripura State administration and organisations like the Vanvasi Kalyan Ashram only. Even after the recent fire accident also the Kalyan Ashram has arranged for substantial relief material to help the victims. Apathy of the Central Government and reticence of the Mizoram Government make solution to the problem of the Reangs difficult. Last year the Mizoram Government succeeded in dividing the Reang leadership and buy over a section of the leaders. It came up with a oral repatriation plan according to which the people who return to Mizoram would be provided Rs. 80,000. Representatives of the Central Government force the refugees to accept the offer and return to Mizoram. However the Reang leadership is genuinely concerned about this offer. Firstly it is just an oral offer. Secondly except the meagre sum of Rs. 80,000 the Mizoram Government is not giving any other assurance to these people. For example they want to go back to the constituencies and districts where they can create enough numerical strength to ensure their own safety. But the Government refuses to allow them to change their native district or constituency. The Reangs know nothing exists in their native villages for them. They had to flee those villages precisely because they lacked any support. Now they are being forced to go back to the same places. The Government is not even assuring return of their old property. That means they have to go back and work as labour in the very fields which perhaps they owned some 20 years ago. The Reang leaders want a proper repartiation and resettlement plan. It should be properly written and documented. Talks for drafting this plan should be held in a free and fair manner. So far the tripartite talks between the Mizoram Government, Central Government and the Reang leaders used to take place in Aizwal only. In an intimidating atmosphere in Aizwal the Reangs fear that they can't get justice. The talks should take place in Agartala or Guwahati so that there can be free and frank discussion. The political rights of the Reangs need to be safeguarded in any such agreement failing which the entire community would loose its identity. Failure of the governments for years in finding a solution to their pathetic plight led to some Bru youngsters turning to the gun. They had a brush with terrorism through Bru National Liberation Front (BNLF) which made matters worse. While those who opted for the gun had been won over by the Mizoram Government through various offers and an MoU, those who wanted a peaceful and democratic settlement faced the brunt of it by way of sidelining of the real problem that the refugees face. Reangs are another case of religious persecution after the Kashmiri Pandits. Both have been persecuted for being a religious minority in their respective states. But there is a major difference. The world knows about the plight of the Pandits. They have some rights in their state in which the majority of them live. Although refugees for almost same period the Reangs have not been successful in selling their story to the outside world. Hence they suffer.... mostly silently in a remote corner of our country.